بیماری های کلیه شامل از دست دادن آهسته و پیشرونده عملکرد کلیه در طی یک دوره چند ساله است، به طوریکه سرانجام، فرد به نارسایی دائمی کلیه مبتلا می گردد. بیماری های کلیه که همچنین به عنوان نارسایی مزمن کلیوی، بیماری مزمن کلیوی یا نارسایی مزمن کلیه شناخته می شود، بسیار فراتر و گسترده از […]
بیماری های کلیه شامل از دست دادن آهسته و پیشرونده عملکرد کلیه در طی یک دوره چند ساله است، به طوریکه سرانجام، فرد به نارسایی دائمی کلیه مبتلا می گردد. بیماری های کلیه که همچنین به عنوان نارسایی مزمن کلیوی، بیماری مزمن کلیوی یا نارسایی مزمن کلیه شناخته می شود، بسیار فراتر و گسترده از درک افراد است. این بیماری، تا مراحل پیشروی آن، اغلب تشخیص داده نمی شود. زمانی که عملکرد کلیه تا 25 درصد حالت معمول آن افت کرد، تشخیص این بیماری توسط افراد، مسئله غیر معمولی نیست. در این مقاله از بخش بیماری ها به بیماری های کلیه می پردازیم.
با پیشرفت نارسایی کلیه، عملکرد اعضای بدن به شدت آسیب دیده و میزان مواد زائد و مایعات آن، به سرعت به سطح خطرناکی می رسد. درمان این بیماری با هدف متوقف کردن یا کاهش سرعت پیشروی بیماری انجام می شود و این کار معمولاً با کنترل علت اصلی این عارضه صورت می گیرد. در ادامه نکات کلیدی در مورد بیماری های کلیه ذکر شده است و جزئیات بیشتر پیرامون آن، در ادامه مقاله آورده شده است.
پیشرفت نارسایی مزمن کلیه، برخلاف نارسایی حاد، کند و تدریجی است. حتی اگر یک کلیه، عملکرد طبیعی خود را از دست بدهد، دیگری می تواند عملکرد عادی خود را حفظ کند. معمولاً تا زمانی که بیماری، پیشرفت چشمگیری نداشته باشد و وضعیت بیمار شدید نشود، علائم و نشانه های این بیماری مشهود نیست، در این صورت نیز بیمار بیشترین خسارت جبران ناپذیر را متحمل می شود.
بررسی مرتب عملکرد کلیه در افرادی که در معرض خطر ابتلا به بیماری کلیه هستند، امری ضروریست. تشخیص به موقع می تواند به طور قابل توجهی به جلوگیری از آسیب جدی کلیه کمک کند.
شایع ترین علائم و نشانه های بیماری های کلیه شامل موارد زیر است:
بیشتر بدانید: جراحی سرطان کلیه + راهنمایی کامل
تغییرات در میزان GFR می تواند میزان پیشروی بیماری کلیوی را ارزیابی کند. در بریتانیا و بسیاری از کشورهای دیگر مراحل بیماری کلیوی به شرح زیر طبقه بندی می شود:
مرحله 1- میزان GFR طبیعی است. در این مرحله، شواهدی از بیماری کلیوی مشهود است.
مرحله 2- میزان GFR پایین تر از 90 میلی لیتر است. در این مرحله نیز شواهدی از بیماری کلیوی مشهود است.
مرحله 3- میزان GFR علیرغم اینکه شواهد بیماری کلیوی تشخیص داده شده، پایین تر از 60 میلی لیتر است.
مرحله 4- میزان GRF علیرغم اینکه شواهد بیماری کلیوی تشخیص داده شده، پایین تر از 30 میلی لیتر است.
مرحله 5- میزان GFR کمتر از 15 میلی لیتر است و نارسایی کلیوی رخ داده است.
اکثر بیماران مبتلا به بیماری های کلیه به ندرت فراتر از مرحله 2 پیشرفت می کنند. به منظور جلوگیری از آسیب جدی کلیه باید تشخیص و درمان بیماری کلیوی در مراحل اولیه آن، صورت گیرد.
بیماران مبتلا به دیابت، برای اندازه گیری میکروآلبومینوری (مقادیر کمی پروتئین در ادرار)، باید هر سال تحت آزمایش قرار بگیرند. این آزمایش می تواند نفروپاتی دیابتی زودرس (آسیب اولیه کلیه مرتبط با دیابت) را تشخیص دهد.
در حال حاضر، هیچ درمانی برای بیماری های کلیه وجود ندارد. با این حال، برخی از روش های درمانی می توانند به کنترل علائم و نشانه ها، کاهش خطر عوارض و کاهش سرعت پیشروی بیماری کمک کنند.
بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه معمولاً باید داروهای زیادی مصرف کنند. درمان این بیماری شامل موارد زیر است:
هموگلوبین ماده ای است که در گلبول های قرمز خون وجود دارد و اکسیژن حیاتی بدن را حمل می کند. اگر سطح هموگلوبین خون کم باشد، بیمار دچار کم خونی می شود.
برخی از بیماران کلیوی مبتلا به کم خونی، به انتقال خون نیاز پیدا می کنند. این افراد معمولاً مجبورند که از مکمل های آهن استفاده کنند، چه به صورت مصرف روزانه قرص های سولفات آهن و چه به صورت تزریقی.
افراد مبتلا به بیماری کلیوی ممکن است به درستی نتوانند، فسفات را از بدن خود دفع کنند. از این رو، به این بیماران توصیه می شود که میزان فسفات غذایی خود را کاهش دهند و این به معنای کاهش مصرف لبنیات، گوشت قرمز، تخم مرغ و ماهی است.
فشار خون بالا، مشکل رایجی برای بیماران مبتلا به بیماری های کلیه است. کاهش فشار خون برای محافظت از کلیهها مهم است و متعاقباً سرعت پیشروی بیماری را کاهش می دهد.
آنتی هیستامین هایی چون کلروفنامین می توانند به کاهش علائم خارش کمک کنند.
بیماران به دنبال کارکرد نامناسب کلیهها- به سبب انباشت سموم در بدن- احساس حالت تهوع می کنند. داروهایی مانند سیکلیزین یا متوکلوپرامید به تسکین این حالت کمک می کند.
از مصرف NSAID هایی مانند آسپرین یا ایبوپروفن باید اجتناب شود و مصرف آن را محدود به توصیه پزشک کرد.
این در شرایطی است که کلیه ها، کمتر از 10 تا 15 درصد از ظرفیت طبیعی خود عملکرد داشته باشند. در این مرحله، اقدامات لازم- همچون، رژیم غذایی، داروها و درمان های کنترل کننده دلایل اساسی- دیگر کفایت نمی کنند. کلیه های بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی، نمی توانند به تنهایی فرآیند دفع مواد زائد و مایعات را ادامه دهند- پس این بیماران، برای زنده ماندن به دیالیز یا پیوند کلیه نیاز دارند.
اکثر پزشکان سعی می کنند تا جایی که ممکن است نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه را به تأخیر بیندازد زیرا این عوامل، احتمال عوارض بالقوه جدی به همراه دارند.
پیروی از یک رژیم غذایی مناسب برای درمان موثر نارسایی کلیه بسیار مهم است. محدود کردن میزان پروتئین در رژیم غذایی ممکن است به کند شدن روند بیماری کمک کند. رژیم غذایی همچنین ممکن است به کاهش علائم حالت تهوع کمک کند. برای کنترل فشار خون بالا باید مصرف نمک محدود شود. ممکن است لازم باشد تا مصرف پتاسیم و فسفر نیز به مرور زمان محدود شود.
بیماران مبتلا به بیماری کلیوی به طور معمول ویتامین D کمی دارند. ویتامین D برای سلامت استخوان ها ضروری است. ویتامین D که از خورشید یا غذا به دست می آید، قبل از جذب بدن شدن، باید توسط کلیه ها فعال شود. ممکن است به بیماران آلفاکلسیدول یا کلسیتریول داده شود.
افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه باید مراقب مصرف مایعات خود باشند. از بیشتر بیماران خواسته می شود تا میزان مصرف مایعات خود را محدود کنند. اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، بیمار نسبت به تولید مایعات بسیار آسیب پذیر می شود.
کلیه ها سیستم فیلتراسیونی پیچیده ای در بدن دارند مواد زائد اضافی و مایعات را از خون می گیرند و از بدن دفع می کنند. در بیشتر موارد، کلیه ها می توانند بیشتر مواد زائد بدن را دفع کنند. اما اگر جریان خون کلیه ها به دلیل صدمه یا بیماری تحت تاثیر قرار گیرد، کلیه ها به درستی کار نمی کنند، یا اگر مانعی در برابر دفع ادرار وجود داشته باشد، ممکن است مشکلاتی بوجود بیاید.
در بیشتر موارد، آسیب پیشرونده کلیه، در نتیجه یک بیماری مزمن (طولانی مدت) اتفاق می افتد، مانند:
بیشتر بدانید: کبد چرب : از علایم، تا پیشگیری و درمان
شرایط زیر خطر ابتلا به بیماری کلیوی را بیشتر می کند:
پزشک علائم بیماری را بررسی کرده و از بیمار در مورد این علائم سؤال می کند. انجام آزمایش های زیر نیز ممکن است پیشنهاد شود:
اگر بیماری های کلیه منجر به نارسایی کلیه شود، احتمال بروز عوارض زیر وجود دارد:
شرایطی همچون دیابت، خطر ابتلا به بیماری مزمن کلیه را افزایش می دهند. کنترل شرایط، می تواند احتمال ابتلا به نارسایی کلیه را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. از این رو، افراد باید تابع دستورالعمل ها و توصیه های پزشک خود باشند.
یک رژیم غذایی سالم، از جمله میوه ها و سبزیجات فراوان، غلات سبوس دار و گوشت لخم یا کم چرب یا ماهی، به پایین آمدن فشار خون کمک می کنند.
ورزش منظم برای حفظ فشار خون سالم، ایده آل است. همچنین به کنترل شرایط مزمنی چون دیابت و بیماری های قلبی کمک می کند. افراد باید از پزشک خود درخواست کنند تا یک برنامه ورزشی متناسب با سن، وزن و سلامتی آن ها در اختیارشان قرار دهد.
مواد خاصی چون الکل و مواد مخدر، مصرف نکنید. از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض موادی چون سرب (فلز سنگین)، سوخت ها، حلال ها و سایر مواد شیمیایی سمی خودداری کنید.
کلیه های شما یک جفت اندامند که در مقابل کمر شما واقع شده اند. در هر طرف ستون فقرات شما، یک کلیه قرار دارد. آن ها خون تان را تصفیه می کنند و سموم بدن را آن خارج می کنند. کلیه، سموم را به مثانه شما می فرستد، تا از طریق ادرار دفع شود.
نارسایی کلیه، زمانی اتفاق می گیرد که کلیه ها توانایی کافی برای فیلتر کردن مواد زائد از خون را نداشته باشند. عوامل زیادی می توانند در سلامت و عملکرد کلیه اختلال ایجاد کنند، مانند:
اگر کلیه های شما قادر به انجام فعالیت های روتین خود نباشند، سموم در بدن تان انباشته می شود، که این می تواند منجر به نارسایی کلیه شود و در صورت عدم درمان، زندگی تان را به مخاطره بیندازد.
معمولاً کسانی که نارسایی کلیه دارند، علائم چندانی نشان نمی دهند. با این حال، علائم احتمالی این بیماری شامل موارد زیر است:
تشخیص دادن علائم بیماری کلیه، در مراحل اولیه آن ممکن است دشوار باشد. چرا که این علائم بسیار جزئی اند. علائم اولیه بیماری کلیوی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
نارسایی کلیه می تواند نتیجه چندین بیماری یا علل مختلف باشد. علت نارسایی نیز به طور معمول، نوع نارسایی کلیه را تعیین می کند.
افرادی که بیشتر در معرض خطر نارسایی هستند، معمولاً یک یا چند دلیل زیر را دارند:
عدم جریان خون به کلیه ها به صورت ناگهانی، می تواند منجر به نارسایی کلیه شود. برخی از شرایطی که باعث عدم جریان خون به کلیه ها می شوند عبارت اند از:
فشار خون بالا و داروهای ضد التهابی نیز می توانند جریان خون به کلیه ها را محدود کنند.
هنگامی که بدن شما نتواند ادرار را دفع کند، سموم ایجاد شده، در کلیه ها تجمع می یابد. بعضی از سرطان ها می توانند محل عبور ادرار را مسدود کنند، مانند:
سایر شرایطی که می توانند در ادرار اختلال ایجاد کنند و احتمالاً منجر به نارسایی کلیه شوند، شامل:
موارد دیگری که ممکن است منجر به نارسایی کلیه شوند عبارت اند از:
اگر نارسایی کلیه داشته باشید و الکل بنوشید، به کلیه هایتان فشار وارد می شود. سیستم شما الکل را متابولیزه نمی کند، بنابراین تا زمانی که دیالیز نشوید، الکل از خونتان خارج نمی شود و اثرات آن را همچنان حس خواهید کرد. آبجو و شراب، حاوی مقادیر زیادی فسفر هستند و اگر کلیههای شما نتوانند آن را فیلتر کنند، می تواند باعث مشکلات شدید قلبی و حتی مرگ شود. با این حال، بیشتر مشروبات الکلی چنین خطری ندارند.
اگر نارسایی کلیه یا بیماری کلیوی مرحله نهایی داشته باشید، پزشک ممکن است توصیه کند که میزان مصرف نوشیدنی های الکلی خود را محدود کنید. برای برخی افراد، ممکن است بهترین گزینه، حذف کامل الکل از رژیم غذایی وی باشد.
نوشیدن الکل همراه با نارسایی کلیه می تواند به عملکرد طبیعی اندام های دیگر آسیب برساند. استفاده طولانی مدت الکل سنگین به مرور زمان، می تواند منجر به بیماری کبدی شود. مصرف الکل ممکن است باعث بروز علائم دیگری چون درد کمر و پهلو شود.
آزمایشات متعددی وجود دارد که پزشک از آن ها برای تشخیص نارسایی کلیه استفاده می کند.
پزشک برای آزمایش هرگونه ناهنجاری، از جمله وجود پروتئین غیر طبیعی یا قند در ادرار، ممکن است نمونه ادراری تان را درخواست کند. آن ها همچنین ممکن است رسوب ادرار فرد را مورد معاینه قرار دهند. این آزمایش، سطوح بالای باکتری ها و تعداد زیاد ذرات لوله ای شکلی به نام کست های سلولی و میزان گلبول های قرمز و سفید خونی را اندازه گیری می کند.
اندازه گیری خروجی ادرار یکی از ساده ترین آزمایش ها برای کمک به تشخیص نارسایی کلیه است. به عنوان مثال، کمبود ادرار ممکن است نشان دهنده بیماری کلیوی ناشی از انسداد ادرار باشد، که ممکن است بیماری های متعدد یا جراحاتی در پی داشته باشد.
پزشک برای اندازه گیری موادی که از طریق کلیه های شما فیلتر می شوند- مانند نیتروژن اوره خون (BUN) و کراتینین (Cr) ممکن است تست خون را پیشنهاد دهد. افزایش سریع سطوح این مواد ممکن است نشان دهنده نارسایی حاد کلیه باشد.
آزمایشاتی مانند سونوگرافی، ام آر آی و سی تی اسکن، تصاویری از خود کلیه ها و همچنین دستگاه ادراری ارائه می دهند. این تصاویر به پزشک این امکان را می دهند تا انسداد یا ناهنجاری کلیه های شما را بررسی کند.
نمونه های بافتی برای جستجوی رسوبات غیر طبیعی، زخم ها یا ارگانیسم های عفونی مورد بررسی قرار می گیرند. پزشک شما برای جمع آوری نمونه بافتی از بیوپسی کلیه استفاده می کند. بیوپسی، روش ساده ای است که معمولاً به هنگام انجام آن، بیمار هوشیار است.
پزشک شما بی حسی موضعی به شما می دهد تا دردی نداشته باشید. سپس آن ها سوزن بیوپسی را از طریق پوست شما به کلیه تان وارد می کنند تا از آن نمونه بگیرند. تجهیزات پرتونگاری یا سونوگرافی، کلیه ها را نمایش می دهند و به پزشک در هدایت سوزن به کلیه کمک می کنند. این آزمایشات، عملکرد کلیه ها را می سنجند. سایر آزمایشات عملکرد کلیه نیز ممکن است به پزشک در تعیین علت این علائم کمک کنند.
اگر بیماری، “مزمن” باشد، بدان معنی است که این یک وضعیت طولانی مدت است. اگر به بیماری مزمن کلیه مبتلا هستید، بهتر است به همراه پزشک تان این وضعیت را مدیریت کنید. هدف این است که روند بیماری را کند کنید تا کلیه های شما بتوانند کار خود را انجام دهند، یعنی فیلتر کردن مواد زائد و آب اضافی از خون، و خلاصی از آن ها به هنگام دفع.
ابتدا پزشک شما در پی یافتن عوامل ایجاد بیماری کلیوی شما خواهد بود. به عنوان مثال، این عارضه می تواند به دنبال ابتلا به دیابت یا فشار خون بالا اتفاق بیفتد. ممکن است در این زمینه به یک نفرولوژیست- پزشک متخصص بیماری های کلیوی- ارجاع داده شوید.
شما داروهایی مصرف خواهید کرد و ممکن است رژیم غذایی تان را نیز تغییر دهید. اگر مبتلا به دیابت هستید، باید این شرایط تان مدیریت شود. اگر کلیههای شما از کار افتاده باشند، ممکن است به دیالیز نیاز داشته باشید (که در آن دستگاه، خون شما را تصفیه می کند) و در این صورت می توانید در مورد پیوند کلیه با پزشک خود صحبت کنید.
فشار خون بالا باعث بروز بیماری مزمن کلیه می شود و بیماری کلیوی می تواند بر فشار خون شما تأثیر بگذارد. بنابراین پزشک شما ممکن است یکی از داروهای کنترل فشار خون ذیل را برایتان تجویز کند:
مهارکننده های “ACE” مانند …
مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین یا ARBs، مانند …
این داروها در کنار کنترل فشار خون، ممکن است میزان پروتئین موجود در ادرار شما را کاهش دهند. این مهم، می تواند به مرور زمان به عملکرد کلیه های شما کمک کند.
شما همچنین ممکن است به دارویی برای کمک به ساخت گلبول قرمز در بدن خود نیاز داشته باشید، که یک ماده شیمیایی است که باعث ساخت گلبول های قرمز خونی توسط بدن می شود. بنابراین ممکن است برای مهار کم خونی، داربي پوتين آلفا (Aranesp) یا اریتروپویتین (Procrit، Epogen) دریافت کنید.
اگر کلیههای شما خوب کار نکنند، قبل از مصرف هرگونه دارو، از جمله داروهای بدون نسخه می توانید با پزشک خود مشورت کنید. پزشک ممکن است به شما بگوید که از مصرف داروهای ضد درد خاصی مانند آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن (Aleve) و سلکوکسیب یا سلبرکس پیشگیری کنید. این داروها، که پزشکان آن ها را “NSAIDs” یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی می نامند، می توانند در بیماری کلیوی نقش داشته باشند.
اگر نوعی داروی سوزش سر دل به نام “مهار کننده پمپ پروتون”(PPI) مصرف می کنید، بهتر است بدانید که برخی مطالعات، ارتباطی بین مصرف این داروها و بیماری مزمن کلیه نشان داده اند. پزشک ممکن است بررسی کند که آیا شما به این داروها احتیاج دارید یا خیر، یا اینکه آیا به دوز متفاوتی از دوز مصرفی یا حتی داروی دیگری نیاز دارید یا نه.
در صورت مصرف هرگونه محصولات گیاهی یا مکمل های دیگر به پزشک خود اطلاع دهید. بهتر است قبل از شروع استفاده از آن ها، این مشورت را انجام دهید.
پزشک ممکن است رژیم غذایی خاصی را برایتان پیشنهاد دهد که سدیم، پروتئین، پتاسیم و فسفات کمتری داشته باشد.
زمانی که کلیه تان آسیب دیده باشد این رژیم غذایی به شما کمک می کند تا خروج این مواد مغذی از خون تان آسان شود. رژیم خاص به این معنی است که کلیه های شما لازم نیست سخت کار کنند.
همچنین ممکن است از شما خواسته شود که میزان مصرف آب در غذاهای تهیه شده و نوشیدنی های خود را محدود کنید.
یک متخصص رژیم غذایی کلیه، تحت عنوان متخصص تغذیه کلیه می تواند در این مسیر کمک تان کند. پزشک تان می تواند شما را به یک متخصص در این زمینه ارجاع دهد.
همچنین پزشک ممکن است توصیه کند که مقادیر خاصی از ویتامین ها و مواد معدنی چون کلسیم و ویتامین D مصرف کنید.
اگر مبتلا به دیابت یا فشار خون بالا هستید، لازم است در صورت داشتن هر دو یا یکی از این دو بیماری به همراه بیماری کلیوی، از توصیه های پزشک خود پیرامون رژیم غذایی پیروی کنید.
در مورد دیابت، انتخاب صحیح مواد غذایی بسیار مهم است تا سطح قند خون تان در طول روز، تحت کنترل باشد.
و اگر فشار خون بالایی دارید، ممکن است به یک رژیم غذایی کم نمک نیاز داشته باشید تا شرایط تان کنترل شود.
اگر کلیههای شما عملکرد خوبی نداشته باشند، به دیالیز نیاز پیدا می کنید. همودیالیز از دستگاهی مجهز به فیلتر مکانیکی برای تصفیه خون شما استفاده می کند. می توانید این کار را در مرکز دیالیز یا در خانه خودتان انجام دهید (البته بعد از اینکه خود یا مراقب تان طرز استفاده از دستگاه را یاد گرفتید).
با بهره مندی از نوع خانگی این دستگاه، ممکن است احساس راحتی بیشتری داشته باشید. اما استفاده از آن، نسبت به دستگاه موجود در مرکز، زمان گیرتر است. شما ممکن است این کار را به جای سه بار در هفته- در دستگاه دیالیز کلینیک- تا شش بار در هفته و هر بار حدود دو و نیم ساعت در روز انجام دهید. به علاوه همودیالیز را در شب نیز می توان انجام داد.
قبل از شروع همودیالیز، برای ایجاد محلی برای استفاده از دستگاه، نیاز به عمل جراحی دارید. جراح ممکن است از طریق “فیستول” شریان و وریدی در بازوی تان متصل کند. این رایج ترین نوع دسترسی به دستگاه است. قبل از شروع همودیالیز، چندین ماه زمان لازم است تا بهبود یابید. اگر لازم است زودتر از این دوران، دیالیز را شروع کنید، جراح می تواند به جای فیستول یک گرافت مصنوعی بسازد.
اگر هیچ یک از این گزینه ها برای شما موثر نباشند- به عنوان مثال، اگر شما مجبورید فوراً دیالیز را شروع کنید- ممکن است یک کاتتر دیالیز دریافت کنید که وارد ورید ژوگولار داخل گردنتان شود. هنگامی که همودیالیز می شوید، لوله دیگری دستگاه را به نقطه دسترسی شما وصل می کند، به طوری که خون شما از دستگاه دیالیز عبور کند تا تصفیه شود و دوباره به بدن شما پمپ شود. این کار، چندین ساعت طول می کشد.
شکل متفاوتی از دیالیز است که برای کمک به تصفیه خون، از شکم یا غشای صفاقی استفاده می کند. جراح، ابتدا لوله ای را به داخل حفره شکم شما وارد می کند. سپس در طی هر درمان، یک مایع دیالیز به نام dialysate از طریق لوله عبور کرده و وارد شکم می شود. مایع دیالیز مواد زاید را جمع می کند و پس از چند ساعت تخلیه می کند.
شما هر 24 ساعت به چندین چرخه درمانی نیاز خواهید داشت- ارسال مایعات (یا تزریق آهسته یا قطره ای آن)، مدت زمانی برای اثر کردن مایعات در شکم و تخلیه. در حال حاضر، دستگاه های خودکار می توانند این کار را یک شبه انجام دهند تا در طول روز آزادی و وقت بیشتری برای فعالیت های معمول خود داشته باشید. اگر این کار را در طول روز انجام دهید، ممکن است لازم باشد تا کل چرخه را چندین بار انجام دهید. هر دو نوع دیالیز دارای مشکلات و خطرات احتمالی از جمله عفونت هستند. بهتر است در مورد جوانب مثبت و منفی هر گزینه با پزشک خود صحبت کنید.
اگر بیماری کلیوی شما به مراحل پیشرفته خود رسیده باشد، می توانید در مورد اینکه آیا پیوند کلیه می تواند گزینه درمانی خوبی برای شما باشد یا خیر با پزشک خود صحبت کنید.
کلیه “سازگار” ممکن است از یک عضو خانواده ای که زنده است یا از یک فرد زنده غیرخویشاوند، یا از یک اهدا کننده ارگانی که اخیراً درگذشته است، دریافت شود. برای انجام این عمل جراحی بزرگ و دریافت کلیه ممکن است در لیست انتظار قرار بگیرید.
بعد از انجام یک پیوند موفقیت آمیز، دیگر نیازی به دیالیز نخواهید داشت. پس از این عمل، باید دارو مصرف کنید تا بدن شما کلیه اهدا شده را بپذیرد.
اگر شرایط پزشکی دیگری داشته باشید ممکن است پیوند کلیه، درمان مناسبی برای شما نباشد. سن شما نیز ممکن است مانعی برای این پیوند باشد. همچنین ممکن است لازم باشد که تا زمانی که کلیه در دسترس تان قرار بگیرد، در لیست انتظار باشید و در این بازه زمانی دیالیز شوید.
انتظار برای دریافت کلیـه از یک اهدا کننده زنده به طور کلی 12 تا 20 سال و از یک اهداکننده مرده- که به تازگی فوت کرده باشد- ممکن است 8 تا 12 سال طول بکشد. در صورتی که بیماری کلیوی “مرحله نهایی” داشته باشید و کاندیدای خوبی نیز برای این کار باشید، پزشکان، پیوند کلیه را بهترین گزینه درمانی در دسترس برایتان تلقی می کنند.