وینتر مراز می‌گوید که دوست دارد کلیدهایش در دستش باشند ولی منظورش این نیست که آن‌ها را در دستان خود نگه دارد. او واقعا کلید در خانه‌اش را به شکل یک ریزتراشه (میکروچیپ) در دست چپ خود کاشته است. او در دست راست خود ریزتراشه‌ی دیگری کاشته است که مانند کارت ویزیت عمل می‌کند اما در عین حال می‌تواند برای ذخیره‌ی اطلاعات پزشکی مهم جهت استفاده در مواقع اضطراری نیز عمل کند. این مهندس ۳۱ ساله، آهنربایی نیز در یکی از انگشتانش دارد که به او اجازه می‌دهد تا میدان‌های الکترومغناطیسی را حس کند؛ چیزی که به‌گفته‌ی خودش، در کارش به او کمک می‌کند. اما تمام ارتقا‌های بدن او کاربردی نیستند. او دو ایمپلنت LED نیز دارد که وقتی آهنربایی از بالای آن‌ها عبور می‌کند، روشن می‌شوند و زیر پوستش می‌درخشند. او می‌گوید چیزهایی که روشن می‌شوند و می‌درخشند را دوست دارد. آیا او یک تراانسان است ؟

وینتر جزو افراد در حال افزایشی است که خود را تراانسان می‌خوانند. اعتقاد آن‌ها این است که انسان‌ها می‌توانند از محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود فراتر بروند و بدن خود را با استفاده از تکنولوژی ارتقا دهند. برای وینتر، نخستین پیشرفت سایبری‌اش داوطلبانه نبود بلکه این قطعات پس از تصادفی شدیدی که موجب شکستگی کمر، مچ پا و زانوهای او شد، در بدن کاشته شد. کمر وی به‌وسیله‌ی جراحی پیچ‌و‌مهره شد و کاسه‌ی زانوی او با یک زانوی چاپ سه‌بعدی جایگزین شد. او در مصاحبه با بی‌بی‌سی اسکاتلند (The Nine) گفت:

اگر من این کاسه‌ی زانوی سایبرنتیک را نداشتم، نمی‌توانستم راه بروم.

پس از این حادثه، او به‌طور داوطلبانه به سمت ایجاد تغییرات شخصی مانند کاشت ریزتراشه‌هایی در دستان خود رفت. تراشه‌ی RFID (شناسایی فرکانس رادیویی) کاشته‌شده در دست چپ او، روی قفل خانه‌اش مانند کارت‌های امنیتی که در بسیاری از محل‌های کار استفاده می‌شوند، عمل می‌کند. این بدان مفهوم است که نیازی نیست او کلیدها را در دستش بگیرد و دست‌هایش برای گرفتن عصای پیاده‌روی آزادند. تراشه‌ی NFC (ارتباط میدان نزدیک) که در دست راست او کاشته شده است، کاربردهای بالقوه‌ی فراوانی دارد. این تراشه از همان نوع تراشه‌هایی است که به تلفن‌ها و تبلت‌ها اجازه می‌دهد تا به‌راحتی اطلاعات خود را با هم به اشتراک بگذارند. وینتر با این طرز فکر که انسان نباید بدن خود را دستکاری کند، مخالف است و می‌گوید این چیزها مخصوصا برای افرادی که ناتوان هستند، مورد نیاز است.

استیون رایل، یک اپراتور فنی ۲۶ ساله از منچستر می‌گوید که می‌خواهد برای اینکه دست‌هایش هوشمند شوند، از این تراشه‌ها استفاده کند. او می‌گوید:

ما تلویزیون‌های هوشمند و تلفن‌های هوشمند داریم؛ همه چیز هوشمند است، پس چرا من نتوانم هوشمند باشم؟

استیون معتقد است که ترا انسانیت گام منطقی بعدی در توسعه‌ی انسان است. او می‌خواهد فناوری را چنان درون بدن خود برنامه‌ریزی کند که به بیولوژی شخصی او پاسخ دهد. او اولین ایمپلنت خود را در یک کلینیک خصوصی در لستر دریافت کرد. ریزتراشه‌ها معمولا به‌وسیله‌ی سرنگی به قسمت پشت دست وارد می‌شوند. استیون می‌گوید این تراشه اساسا مانند یک کارت بانکی بدون تماس است. او می‌گوید:

من می‌توانم یک خواننده‌ی RFID یا NFC دریافت کنم و آن را به تراشه‌ای که برنامه‌ریزی کرده‌ام، وصل کنم و کاری کنم که تراشه‌ی برنامه‌ریزی‌شده، تراشه‌ی موجود در دست مرا بشناسد و هرکاری که من می‌خواهم انجام دهد.

استیون مبلغ تراانسان هایی است که خود را ارتقا می‌دهند اما درک می‌کند که چرا مردم فکر می‌کنند که این یک کار افراطی است. او می‌گوید دوستان و خانواده‌اش فکر می‌کنند که این چیز عجیب‌و‌غریب و غیرعادی است اما اعتقاد دارد، طی ۵ سال آینده آن‌ها نیز آن را امتحان خواهند کرد.

وینتر می‌گوید تکنولوژی‌های پوشیدنی مانند ساعت اپل و فیت‌بیت و دیگر مانیتورهای سلامتی روی مچ دست طی چند سال گذشته رونق پیدا کرده و بر این باور است که ایمپلنت‌ها مرحله‌ی منطقی بعدی هستند. او می‌گوید:

من فکر نمی‌کنم ایمپلنت‌ها اجتناب‌ناپذیر باشند اما معتقدم آن‌ها در حال بهتر شدن هستند و عملکردها و قابلیت‌های بیشتری به دست می‌آورند. این تکنولوژی در حال تبدیل‌شدن به گزینه‌ی دیگری است که افراد می‌توانند آن را داشته باشند.

استیون می‌گوید که او می‌تواند به‌راحتی آینده‌ای را ببیند که شرکت‌ها از کارمندان خود می‌خواهند، برای دسترسی به ساختمان‌ها یا شبکه‌های کامیپوتری از آی‌دی امنیتی به شکل ایمپلنت استفاده کنند. او می‌گوید:

من فکر می‌کنم که مردم به این علت این تکنولوژی را افراطی می‌بینند که نگاهشان به گذشته است؛ آن‌ها به آینده نگاه نمی‌کنند.

پیامدهای پزشکی و اخلاقی چیست؟

در حال حاضر، مقررات محکمی درمورد اینکه چه کسی می‌تواند این کار را انجام دهد تا یک تراانسان شود، وجود ندارد و بیشتر ایمپلنت‌ها به‌وسیله‌ی افرادی که در کار خالکوبی و سوراخ‌کردن بدن فعالیت دارند، کاشته می‌شود. برخی از افراد نیز ابزارهایی را از ازطریق وب‌سایت‌ها می‌خرند و خودشان اقدام به انجام این کار می‌کنند.

جنوا رین، یک هکر زیستی که تراشه‌ی استیون را کاشته، می‌گوید که قبلا ۵ کاشت در هفته انجام می‌داد ولی اخیرا تعداد افراد علاقمند افزایش پیدا کرده است. مقررات مرتبط با این نوع فعالیت‌ها محدود است. جنوا می‌گوید که او در پوشش یک هنرمند خالکوبی ایمپلنت‌ها را می‌کارد. او با اینکه ایده‌ی ارتقای بدن بصورت تراانسان را در شبکه‌های اجتماعی تبلیغ می‌کند ولی خودش هیچ تراشه یا ارتقایی ندارد. وی می‌گوید آن‌ها برایش استفاده‌ای ندارند.

دکتر مری نیل، استاد پزشکی و اخلاق دانشگاه استرثکلاید می‌گوید، از اینکه تعداد بیشتری از افراد به سمت این کار می‌آیند، تعجبی نمی‌کند اما باید مقررات بهتری وضع شوند. او می‌گوید که این رویه شبیه به دیگر تغییرات بدن مانند بوتاکس است اما مباحث اخلاقی زیادی وجود دارد که باید درمورد خودمختاری و تنظیم بدن درنظر گرفته شود. او توضیح می‌دهد، کار افرادی که تجهیزات را به‌صورت آنلاین می‌خرند و این کار را در منزل انجام می‌دهند، خطرناک است. دولت اسکاتلند در حال مشاوره و وضع قوانینی درمورد انجام این رویه‌ها است.