در خانه‌ی قدیمی ارنست همینگوی در کی‌وست فلوریدا، گیاهان بروملید و خرما، یک کرجی دست‌ساز چوبی و یک استخر درون زمینی دیده می‌شود که در زمان خود منحصربه‌فرد بوده است. در این خانه، حدود ۵۰ گربه نیز وجود دارد که روی پای جلویی خود به‌جای ۵ انگشت، ۶ انگشت دارند. طبق حکایت‌هایی که نقل می‌شود، یک کاپیتان کشتی جد این گربه‌ها را که نامش سفیدبرفی بود، به همینگوی دارد. در سفرهای دریایی روی کشتی‌ها، این گربه‌های پلی‌داکتیلی قابلیت فوق‌العاده‌ای برای شکار موش‌ها داشتند.

سفید برفی و گربه‌هایی نظیر او، یک مفهوم مهم در علوم اعصاب را برجسته می‌کنند: مغز در حال توسعه به اندازه‌ای انعطاف‌پذیر است که با هر چیزی که به بدن متصل شده است، پیوند برقرار کند، حتی اگر آن بدن پیچیده‌تر از یک بدن معمولی و مربوط به ابر انسان ها باشد. این انعطاف‌پذیری شگفت‌انگیز به مغز کمک می‌کند تا تنوع جسمی عظیم بین جانوران را به تنوع در رفتارها و قابلیت‌های آن‌ها ترجمه کند. بدون چنین انعطاف‌پذیری، حیوان نمی‌تواند از مزیت‌های ویژگی‌های خاص خود بهر‌مند شود. به‌عنوان مثال، زرافه‌های باستانی که گردن بلندتری داشتند، می‌توانستند از شاخه‌های مرتفع‌تر تغذیه کنند و این صفت را به فرزندان خود منتقل کردند. اما اگر مغز آن‌ها نمی‌توانست درجهت کنترل گردن بلند آن‌ها سازش پیدا کند، آن گردن بی‌فایده بود. به‌همین ترتیب، اگر مایکل فلپس قادر به یادگیری نحوه‌ی استفاده از فیزیک بدنی خاص خود نبود، هرگز نمی‌توانست ۲۳ مدال طلا برنده شود.

آیا محدودیت‌هایی برای انعطاف‌پذیری مغز وجود دارد؟ مسئله‌ی «زمان» شاید در پاسخ نقش داشته باشد. برای مثال، برخی از رفتارها و قابلیت‌های خاص مانند جنبه‌های زبانی و دید دوچشمی باید در اوایل کودکی آموخته شود. با افزایش سن، ایجاد ارتباطات جدید بین نورون‌ها دشوار می‌شود. اما این واقعیت به ما نمی‌گوید که مغز جدید تا چه حد انعطاف‌پذیر است یا مغز حیوانی تا چه حد بزرگ و پیچیده را می‌تواند کنترل کند. به هر حال، حتی برانتوسور با ۲۲ متر طول و هزاران پوند وزن، فقط یک مغز داشت.

از آنجایی که درک محدودیت‌های مغز ممکن است به ما در غلبه بر آن‌ها کمک کند، جای تعجبی ندارد که دانشمندان علوم اعصاب در پروژه‌های خاصی %